حریم عاطفه
نظر ی بحا ل من کن که زد ست رفته کا رم ـــــــــ به کسم مکن حو ا لت که جز توکسی ند ا رم
عطا ر نیشا پوری
رسم عا شق نیست با یکد ل د و د لبرد اشتن ـــــــ یا زجا نان یا زجان با یست د ل بر د ا شتن
خا قانی
گویند بها ر شد و گل آ مد ودی رفت ـــــــ ما بیتوند ا نیم که کی آ مد و کی رفت
تسلــی
ا ضها ر عجز پیش ستم پیشه ا بلهی است ــــــ ا شک کبا ب با عث طغیا ن آ تش ا ست
صا ئب
ا ی نور د ید ه رفتی و بی نور د ید ه ما ند ــــــ مــژگا ن چوآ شیا نه مرغ پرید ه مــا نـــد
آ هو ز تو آ موخت به هنگا م د وید ن ــــــ رم کرد ن و ایستا دن و وا پس نگر ید ن
پر وانه زمن شمع زمن گل زمن آ موخت ـــــ ا فروختن و سو ختن و جــا معه د ر ید ن
فرخ خرا سا نی
جا ن ا ز من و بوسه ا ز تو بستا ن و بد ه ــــ زین د ا د و ستد مشو پشیما ن و بد ه
میر عما د
عیب ا ست بــز رگ بر کشیـــد ن خود را ـــــ وز جمله خلق بر گـــز ید ن خود را
پیــر هـــر ات
د وش د رحلقه ما قصه گیسوتو بود ــــــ تا د ل شب سخن ا ز سلسله موی تو بود
خوا جه حا فظ
هر سوکه رفته ام بهــوا ی تو رفته ا م ـــــ هــر جا که بود ه ام بخیا ل تو بود ه ا م
هلا لــی
ز د ستم بر نمیخیز د که بی یا د تو بنشینم ــــ بجز رویت نمی خوا هم که روه هیچ کس بینم
سعــد ی
بخا نه اش روم و ا ین کنم بهــا نه خو یش ـــــ که مست بــود م وکر دم خیا ل خانه خویش
میر عبد الله یــز دی
کی شعر تر ا نگیزد خا طر که حزین با شد ـــ یک نقطه د ر ا ین معنی گفتم و همین با شد
حـــا فظ
ا شک پیش مــر د م فر زانه می ریزیم ما ـــــ د ر زمین شوره د ا ئم د انه می ریزم ما
صا ئب تبریزی
روی جا نا ا ز حریم عا شقا ن هــر گز متا ب ــــ عشق روشن میکند جا نت نظیر آ فتا ب
صا ئب تبریزی
د رطواف شمع میگفت ا ین سخن پروا نه ای ــــ سوختم زین آ شنا یا ن ای خوشا بیگا نه ا ی
ملک ا لشعرا بها ر
کی رفته ای ز د ل که تمنا کنم تورا ــــــ کی بود ه ای نهفته که پید ا کنم تورا
فروغ بسطا می
غمش د ر نها نخا نه د ل نشیند ـــــ بطر ز ی که لیلا به محمل نشیند
طبیب ا صفها نی
که با شد کو بد رگا هت خجل نیست ـــــ زهجــرا ن رخ ما هت کســـل نیست
وحشی با فقی
د ر طوا ف حرمم گفت بگوش آ گا هی ـــــ حلقه میکــد ه را هم با د ب زن گا هی
صفی علیشا ه
هیچ د لسو زی ند ا ند چا ره کا ر مرا ـــــ شمع بگریزد ا گــر بیند شب تا ر مرا
کلیم کا شا نی