یافته‏هاى روان‏شناسى نشان مى‏دهند که توسّل به خودنمایى و خودآرایى، بیشتر در بین دخترانْ رواج دارد. همچنین تجربه بشرى نشان مى‏دهد که در تصاحب قلب‏ها، پسر، شکار است و دختر، شکارچى! همچنان که در تصاحب جسم و وجود مادّى، دختر، شکار است و پسر، شکارچى! میل دختر به خودآرایى، از این حسّ شکارچى‏گرى او ناشى مى‏شود که خداوند براى هدف متعالى «پیوند همسرى» در طبیعت و سرشت او نهاده است.

کم‏تر اتفاق افتاده است که پسران، لباس‏هاى بدن‏نما و آرایش‏هاى تحریک کننده به کار ببرند. بعضى از دختران، بیشتر به حکم طبیعت خاص خود، مى‏خواهند دلبرى کنند و پسر را دلباخته خود سازند. این یژگى، البته فرصت تفکّر و انتخاب عاقلانه را از طرفین مى‏گیرد.

بنابراین، مى‏توان گفت که انحراف برهنگى، از انحراف‏هاى مخصوص دختران یا غالب در آنهاست و لذا دستور پوشش هم براى آنان و به اقتضاى طبیعت لطیف آنان، سختگیرانه‏تر است.

کسانى گفته‏اند که اگر پسران و دخترانْ آزاد باشند، اشباع مى‏شوند و عطش آنها کم‏تر مى‏شود ؛ امّا تجربه جوامع گوناگون، نشان داده است که این چنین نیست. مگر چشم‏چرانى‏ها و روابط غیر قانونى و خشونت علیه زنان و ناامنى فضاهاى اجتماعى براى دختران و... در جوامع آزاد غربى، کم‏تر شده است؟ جسم سالم و روح زیبا و شخصیّت مطلوب اجتماعى، گوهرها و سرمایه‏هاى دختران و پسران جوان‏اند. کدام انسان خردمندى بهترین سرمایه‏هاى خویش را در معرض استفاده هر کس و ناکس قرار مى‏دهد؟

علّتِ بیشتر بودن پوشش قانونى دختران در جامعه و فرهنگ ما، منع کامجویى جنسى از آنان است که قطعاً به دوام بیشتر کانون خانواده و صمیمیت و محبت و دلبستگى بیشتر آنها در زندگى مشترک آینده‏شان خواهد انجامید.

دختر و پسرى که قبل از ازدواج، عفیفانه‏تر زیسته‏اند و ازدواجشان نخستین تجربه آنها در هرگونه رابطه جنسى است، خوش‏بخت‏تر زندگى مى‏کنند. پس در واقع، دختران، با رعایت حدود پوشش، به سلامت زندگى آینده و سالم‏تر ماندن همسر آینده خود، کمک کرده‏اند و البته چنین خویشتندارى و عفافى از سوى پسران نیز تضمین خوبى براى زندگى آینده خود آنهاست.

شاید یک علّت این‏که جوانان امروز در جوامع غربى از ازدواج، گریزان هستند، همین باشد ؛ زیرا آنان ازدواج را براى خود، یک محدودیت مى‏دانند و اکثر کامجویى‏هاى آنها در غیر محیط خانواده و در غیر کادر رسمى و در جریان معاشرت‏هاى آزاد و در محیطهایى غیر از خانه انجام مى‏پذیرد. طبیعى است که براى چنین کسانى، ازدواج، آغاز محرومیت است. برخلاف فرهنگ اسلامى که در آن، ازدواج جوانان، پایان محرومیّت و آغاز یک زندگى نوین و نیز کانون محبّت و فضایى براى کمالجویى و پیشرفتِ دوشادوش است. براى رسیدن به چنین سعادتى است که اسلام، به صورتى جدّى، مسلمانان را از دوستى با جنس مخالف، نهى مى‏کند.

آیا پوشش دختران، مانع رشد آنها نیست؟

پوشش مطلوب اسلام (بدون آن‏که بر نوع خاصّى از پوشش، اصرار بورزیم)، براى دختر، مانع هیچ‏گونه فعالیت فرهنگى و یا اجتماعى و اقتصادى و سیاسى نیست. آنچه موجب به‏هم ریختگى جامعه و فلج شدن نیروهاى فعال اجتماع مى‏گردد، آلوده‏شدن محیط کار و تحصیل و...، با آزاد گذاشتن لذّتجویى‏ها و چشم‏چرانى‏هاى مردان و میدان دادن به عشوه‏گرى‏ها و خودنمایى‏هاى دختران در محیط عمومى است.

اگر در محیط دانشگاه، دختران، بدن خود را بپوشانند و هیچ‏گونه آرایشى نداشته باشند، بهتر درس مى‏خوانند، فکر مى‏کنند و به سخن استادْ گوش مى‏دهند، یا وقتى که در کنار هر پسرى یک دختر آرایش کرده و با وضع نامتناسب (با کلاس و درس)، نشسته باشد؟ انصافاً کدام روش، التهاب را در دختران و پسران، کاهش مى‏دهد و به نفع آنهاست؟ و عقل، کدام را تصدیق مى‏کند؟

آیا اگر پسران ما در خیابان و کوچه و بازار و مدرسه و اداره و کارخانه و... با رفتارهاى فریبنده و سخنان و وعده‏هاى شعارگونه و غیر واقعى، دائماً در صدد یافتن دختران پاک و ساده و صمیمى جامعه باشند و هر بار، با فرو نشستن عشق‏هاى سطحى و خامشان به دیگرى رو کنند، آرامش و امنیّتى براى دختران ما خواهد ماند؟

به تجربه ثابت شده است که هر محیطى که در آن، رفت و آمد و آمیزش کم‏ترى میان دو جنس بوده و پوشش صحیح و حریم خصوصى افراد رعایت شده، در آن‏جا، پسرها و دخترها هم احساس آرامش بیشترى داشته‏اند و در کار و تحصیل، موفق‏تر بوده‏اند.

عفاف، مصونیت است

تقریباً در تمامى فرهنگ‏ها و جوامع، دختر، هر اندازه متین‏تر و با وقارتر و عفیف‏تر حرکت کند و خود را پوشیده‏تر نگه دارد و کم‏تر در معرض تماشاى بیگانگان قرار گیرد، بیشتر مورد احترام و ارزش پسر است. حتى افراد بى‏بندبار هم هنگامى که سر عقل مى‏آیند و مى‏خواهند تشکیل خانواده بدهند، براى گزینش همسر، به دنبال دخترى پاک و عفیف که تا قبل از آن با هیچ پسرى رابطه نداشته باشد، مى‏گردند.

اصولاً افراد پاک و عفیف که به عفاف، شناخته شده‏اند، از دسترس آزاد افراد منحرف و آلوده، به دور هستند. قرآن مى‏فرماید: «رعایت حریم عفاف (در روابط اجتماعى) از سوى زنان، براى این است که به عفاف و پاکى شناخته شوند و از آزار و اذیت بیماردلان، به دور باشند». (احزاب، آیه 59)

خودنمایى یا عرضه کردن خود به نامحرمان، از عزّت و شُکوه دختران مى‏کاهد و علاوه بر آن‏که زمینه را براى نفوذ افراد آلوده و ارتباط با آنان فراهم مى‏سازد، پسران جوان را که باید مظهر اراده و فعالیت و شجاعت و مردانگى و تصمیم باشند، به افرادى هوسباز، چشم چران و لوده و بى‏اراده و ضعیف، تبدیل مى‏کنند.

البته اگر دختران در روابط اجتماعى خود در اجتماعات عمومى لباس ساده بپوشند، کفش ساده به پا کنند و با چادر یا مانتو و روسرى مناسب به مدرسه و دانشگاه بروند، قطعاً خودشان هم آرامش روانىِ بیشترى خواهند داشت و بهتر درس مى‏خوانند.

چه‏قدر خوب است که دختر جوان مسلمان، در اجتماع، آن‏چنان رفتار کند که علائم عفاف و وقار و سنگینى و پاکى از او هویدا باشد و به این صفات، شناخته شود. تنها در این صورت است که بیماردلان (که به دنبال شکار مى‏گردند) از او مأیوس مى‏شوند.

این، تقریباً یک اصل همیشگى است که پسران ولگرد، به دنبال دختران جِلف و سبک و خودنما مى‏گردند. این‏گونه دختران، گویى وضع لباس و پوشش، راه رفتن و سخن گفتنشان، معنادار است و به زبان بى‏زبانى مى‏گویند: به من توجه کن! به‏سوى من نگاه کن! مرا تعقیب کن! و... درحالى‏که عفاف و رفتار و حرکات سنگین و با وقار دختر دیگر، مى‏فهماند که دست تعرّض از این حریم، کوتاه است و هیچ پسرى جرئت نمى‏کند به او تعرّض یا بى‏احترامى کند.

دختران خوب جامعه ما، انصاف دهند که آیا حقیقت، جز این است؟

پاورقی:

1.  سوره بقره، آیه 143.

2.کتاب من لا یحضره الفقیه، ج 4، ص 19، ح 4971 .

3. همان، ص 18، ح 4969 .

4. الکافى، ج 5، ص 559

5.  سوره احزاب، آیه 32 .

6. الکافى، ج 2 ، ص 648.